Technika: akryl i pasta strukturalna na płótnie

Surowe abstrakcyjne trio pionowych pasów, z których każdy zdaje się żyć własnym życiem. Po lewej stronie tekstura przypomina łuszczący się mur, matową zabrudzoną i zimną biel spękaną jak zaschnięte błoto. Pas środkowy w odcieniach zgniłej zieleni i kremowej bieli przypomina nieco mglisty pejzaż - zamglone, lepkie kłęby farby płyną jak błoto, posępnie i organicznie. Po prawej stronie płynie intensywna, ciężka, czerwono-brązowa ściana wibrująca ciepłem, jak gniew lub gorąca pulsująca krew w żyłach, przeciwstawiając się delikatności barw pozostałych formacji. Krawędzie między kolorami są nieidealne, celowo rozmyte; każda granica łamie porządek, jak nieposłuszne linie ciągnięte przez zmęczoną dłoń. Tekstury i przejścia sugerować mają niedopasowanie, ruch w stagnacji, spokój w rozedrganiu; obraz może być odczytany jako surowe studium nieprzystawalności.

Idę sam, jeszcze niewinny
Patrzę jak znika mój stary świat

~ Wilki Miasto w chmurach